Блогийн гишүүд бичиж байна: ЭЭЖДЭЭ ЗОРИУЛАВ

Би ээжийнхээ дэргэд байнга байдаг болохоор ээжийгээ хамгийн сайн мэддэг ойлгодог хүн нь байсан.
Ухаан ороод л ээж аавын хэрүүл ар гэрийн дутуу гачуугийн зовлонг хэтэрхий их ойлгодог болсон нь миний хувьд нэг бодлын зовлон байсан юм.
Миний ээж хэнээс ч дутахгүй ажил мэргэжилтэй царай зүстэй хүн байсан ч эр хүн л болсон хойно ээжийг маань араар тавьж зовоодог байсан юм. Өдөр бүр архи ууж ирнэ агсан тавихгүй ч манай гэр бүлээс хэрүүл салдаггүй байлаа би гэдэг хүн халшраад ээжийгээ салчих л даа гэж гуйна, хоёр ах маань гэртээ хонохгүй гэрээсээ зугтана харин бага ах, эгч хоёр юу бодож санаж байгаа нь мэдэгддэггүй битүү хүмүүс чимээгүй л байдаг байсан одоо бодоод байхад манай гэр бүл дотроос хамгийн их аавыгаа хайрлаж байсан нь энэ хоёр байж.Нэг л өдөр аав маань гэрээслэл бичиж үлдээгээд өөр ертөнцрүү яваад өгсөн дөө.
1996 оны өвөл цагаан сар болох гэж байсан юм өглөө эрт ээж ах бид хэд ажил сургуульдаа яваад аав эмээ 2 манай нэг дүүтэй цагаан сараар хэрэглэх өөхөө татна гээл үлдсэн, өдөр хичээлээ тараад иртэл аав байхгүй дүү хичээлдээ яваад ах хичээлээсээ ирчихээд гараад явчихсан хойгуур би гэдэг хүн эмээтэйгээ үлсэн өдөр байсан юм.
Аавыгаа өнгөрөхөд би яагаад ч юм жаахан байсан ч аав өнгөрчихөж гэж зөнгөөрөө мэдсэн тэр үеийн дүр зургийг ахиад харвал аймшгийн кино шиг байсан.
Ээж маань ухаан санаа нь орон гаран болчихсон орилоод л би яахаа ч мэдэхгүй /ах гадаа орилж уйлж байсан/ ахаа манай ах дээр оч л доо гэж хэлээд ээжийгээ тэврээд миний ээж битгий уйл гэж ээжийгээ чадлаараа тайвшруулсан ч ээж маань би галзуурлаа гээд үсээ зулгааж хэзээ ч тийм аймшигтай уйлж хашхирч байхыг нь хараагүй болохоор би уйлж чадахгүй байсан....удахгүй дунд ах маань эмч болон аавын ажлын хүмүүсийг дагуулж ирээд тайвшруулах гэж оролдсон ч ээж маань тайвширч чадахгүй хагас галзуурлын байдалтай хөндийдөө суучхаад л уйлаад хүн орж ирэхээр бүр их уйлна. /тэр үеийн миний амьдрал хар дарсан зүүд шиг өнгөрч байсан /
Аавыг өнгөрөх тэр үед том ах 22-той, дараагийнх нь 21-тэй эгч маань 19-тэй, бага ах 16-тай би 12-той байсан. Эгч оюутан 2-р курс, том ах ажил хийдэг, дунд ах ажилгүй авгай хүүхэдтэй бага ах 8-р анги би 5 дугаар анги байсан.
Аав маань уг нь хуулийн байгууллагад дарга, хойно сургууль төгссөн намын дарга сайлаа. Тавын таван хүүхэд өчнөөн жил ханилсан ханиа орхиод яваад өгнө гэдэг даанч харамсмаар. Ингээд миний дутуу гачуухан амьдрал эхэлсэн дээ
Анхны жил маш хүнд өдрүүд өнгөрч байлаа ээж маань үе үе л уйлж ухаан санаа нь орон гаран болно. Би галзуурах гээд байна ш дээ гэж хэлээд уйлах ээжийгээ хараад бид тав ямар хэцүү байдаг байсан гэж санана.. том ах маань ээжийг тэвэрч тайвшруулаад л ээжээ бид тав байна миний ээж тайвшир бид нарлуу хар гээл би жаахан байсан болохоор улаан юм харахаараа хүн галзуурдаг гэсэн гэж дотроо бодон аль л улаан өнгөтэй гэсэн бүхнийг сэмээрхэн ээжийнхээ нүднээс нуудаг байсан даа.
Энэ хэцүү өдрүүдэд ээжий минь ганц түшиг тулгуур болсон эмээ маань өнгөрч жил дараалан амьдралын 2 түшиг тулгуураа алдсан бид хэд яахаа мэдэхээ больж байсан.
Ээж маань жаахан ухаан сэхэж бид тавын төлөө зүтгэж эхэлсэн эхний жилийн аймшигт хар дарсан зүүд шиг өдрүүдэд бид хэд хааяа хоосон хонох шахаж байлаа би тэр үед эмээгээсээ ганц сурсан зүйл болох гамбир хайрч гэрийнхнээ 4 хоног хоолтой хонуулаад л аминдаа гэрийнхнээ хоолгүй хонуулж уйтгар гуниг, шаналалд автуулахгүйг хичээж байсан дээрээс нь усгүй болно /ус тэр үед 10 төгрөг байсан санаж байна/ би нэг хүмүүсийн халаасыг нэгжиж байж арай гэж усныхаа мөнгийг олж аваад усандаа явлаа тэгсэн 120-ийн сав байсан санаж байна. Усаа авчихаад буцаж яваад хаалгаар гарахдаа усаа асгачихаад уйлаад зогсч байтал худгийн эгч эгчийн дүү ус үнэгүй өгье хүрээд ир гэж хашхирхад нь ямар их баярлаж байсан гэж санана яагаад гэвэл ахиад усны мөнгө байхгүй хоосон хононо гэж бодохоор л нулимс гарч байсан. Худгийн эгчид одоо болтол баярладаг.
Ээж, ах, эгч бид хэд хүний юм оёж хоногийн хоолоо залгуулж байсан тэр үеэс 14 жил өнгөрч байна. Ээж маань өдөр нь хүний дээл оёж би шөнө нь сууж хавна, товч шилбийг нь хадна, ах эгч хоёр хүрэм оёно гээд хирэндээ л их хөдөлмөрлөж байж хүнд өдрүүдийг давсан юм.
Би сургуулийнхаа амралтаар байнга л юм оёно хагас бүтэн сайнд ч гэрээсээ гарахгүй амралтаар жинхэнэ миний ажил эхэлдэг байж билээ нэг удаа ээждээ уурлаад би ер нь ийм жаахнаасаа хүний юм оёж байна миний үеийнхэн гадуур тэнээд тоглоод явж байхад би ингээд сууж байна гэж уурлаж байсан одоо бодоод байхад аргагүй л хүүхэд байж дээ миний туулж өнгөрүүлсэн амьдрал минь үр бүтээлтэй хийсэн бүтээсэнтэй, тэр их цаг хугацааг дэмий өнгөрүүлээгүйдээ баярладаг.
Одоо бид зургуулаа үлдэж байсан бол 14 хүн болж нэмэгджээ. Цаг хугацаа харавсан сум шиг өнгөрч дээ..Хүн зовлон даадаг жаргал даадаггүй гэж үнэн гэдгийг миний амьдрал харуулах шиг. Бид бүгд сайн сайхан амьдарч байгаа том 2 ах маань хувиараа ажил эрхэлж эгч нэг дүүргийн тамгын газарт хүний нөөц, бага ах маань томоохон улсын их сургуулийн багш хийж би төрийн албанд ажиллаж байна энэ бүгдийг бүтээж үүнд хүрэгсэн хүн миний ээж юм.
Ээжийгээ л жаргалтай байлгавал миний сэтгэл жаргалтай байдаг өөр хэн ч надад хэрэггүй, зөвхөн ээж минь л амьд байж, ээж минь л жаргалтай байвал болоо доо.
Өнөөдрийг болтол миний хийсэн бүтээсэн зүйлс, хүсэл мөрөөдлийг минь хурцалж урам зориг хайралдаг хүн миний ээж юм...
НҮДЭЭ ШИРЭГТЭЛ, ХУРУУГАА ЦООРТОЛ ЮМ ОЁН БАЙЖ БИДНИЙГ ӨСГӨСӨН ЭЭЖДЭЭ БИ ХАЙРТАЙ