МИНИЙ НАЙЗЫН МӨРӨӨДЛИЙН НУУР

Миний найзын мөрөөдөл. Тэр маань нэгэн нуурын ертөнцийн тухай өгүүлнэ. Энэхүү ертөнцөд хүмүүс бүгд өөр өөрийн гэсэн нуур байгуулж амьдарна. Том жижиг зөндөөн нуур. Энэд хүмүүс өр шир тавиад хэдэн зуун бээр үргэлжлэх том нуур байгуулна. Харин миний найзын нуур нь жижигхэн. Тэр нууранд зорин ирэх шувуудыг амар амгалан байлгах гэж миний найз чин сэтгэлээсээ мөрөөднө.

“Миний нуур жижигхээн. Би үүнийгээ ядуучуудын нуур гэж нэрлэнэ. Миний нуурыг зорин ирэх шувууд хол нисэж чадахгүй ядарч зүдэрсэн, өвчтэй ч юм уу тийм шувууд байна. Би тэдэнд л зориулж нуураа бүтээнэ. Миний нуур жижигхэн ч ус нь цэнгэг, миний нуур жижигхэн ч загас жараахай элбэг. Гэхдээ том нууранд байдаг бүхий л гайхамшигийг энд бүтээнэ. Яадаг юм бэ ядуучуудын нуур яагаад тансаг байж болохгүй гэж, миний нуурыг зорин ирэх шувуудыг хавар болгон би хүлээж, шувуудын сүрэг болгоныг өөрийн биеэр сэтгэлийн хадаг өргөж, угтана. Харин миний нуурын шувууд намайг хүндлэн хайрлаж, золгоно. Яг л цагаан сараар овгийн ахлагч бүх айлаараа орж зочилдог шиг. Гэхдээ үүнээс илүүтэйгээр нуурын ус багаслаа. Нууранд тайван биш байна гэж над руу дайрч загнаж зүхээсэй” хэмээн миний найз чин сэтгэлээсээ өгүүлнэ. Энэ үгээ хэлэхдээ нүдэнд нь оч гэрэлтэж, гэгээ цацарч харагдана. Үнэхээр ч тэр гэрлийг олж харсан хүн тэр жижигхэн ч гэсэн тайван нууранд амгалан жаргах хүсэлд автана.

Хүний сайхан сэтгэл гэдэг хүсэл мөрөөдөл, үйл бүтээлд нь ингэж тусах юм даа. Сэтгэлээ уудлах тэр уянгат яриаг дууных нь өнгө, хязгааргүй баяр хөөр нь улам чимнэ. Гагцхүү үүнийг олж харж чадсан хүн сэтгэлийн сайхныг нь уншина. Мэдрэхгүй байхын аргагүй тэр их гэрэл гэгээ зөвхөн тэр хүний сэтгэлийн гүнээс ундарна.